ช่วงดึกๆหลังจากที่กลับจากไซตามะเพื่อมาตามหาร้านซูชิสายพานในย่าน Shinjuku จู่ๆผู้ชายวัย 30 ปลายๆคล้ายๆ ยากูซ่า ก็เข้ามาทักผมแล้วถามว่าจะไปไหนด้วยน้ำเสียงแบบเป็นมิตร ผมก็บอกไปว่าผมกำลังตามหาร้านซูชิ 100 เยนเขาก็บอกทางว่าไปทางนี้ๆนะ ผมก็ทำหน้างงๆแล้วก็กล่าวขอบคุณ
ระหว่างที่เดินไปได้ไม่ถึง 1 นาทีเขาก็เดินมาหาผมแล้วบอกว่าจะพาไปเอง จากนั้นเขาก็ยิงคำถามมาถามผมว่าคุณเป็นคนที่ไหน ชอบผู้หญิงญี่ปุ่นรึเปล่า ผมเลยตอบไปว่าเป็นคนไทยและชอบผู้หญิงญี่ปุ่นเพราะผู้หญิงญี่ปุ่นน่ารัก เขาเล่าให้ฟังว่าเขาเคยมาเที่ยวไทยแถวๆบางโพ แล้วเขาก็เปิดประเด็นขึ้นมาว่า “ผู้หญิงญี่ปุ่นในย่านนี้ ถ้ามีเงินก็สามารถมีเซ็กส์ได้” จากนั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนถึงตึกเล็กๆตึกหนึ่งในย่านนั้น
เขาพาผมขึ้นลิฟท์ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร พอขึ้นมาถึงชั้น 3 ผมก็เจอกับบาร์เล็กๆและพนักงานต้อนรับหน้าตาเหมือนกำลังเมายาและน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ขณะที่ผมกำลังคิดว่า “นี่มันบาร์นี่หว่า” พอหันหลังไปผู้ชายที่เดินมากับผมก็ลงจากลิฟท์ไปแล้ว จู่ๆพนักงานต้อนรับก็จับผมไปนั่งแล้วบอกให้ผู้หญิงวัย 20 ปลายๆมานั่งข้างๆผม (ขอเรียกว่าเด็กนั่งดริ๊งแล้วกัน) ระหว่างที่เขากำลังรินเหล้าผมเลยบอกเขาไปว่าผมกำลังตามหาร้านซูชินะ ไม่ใช่สถานที่แบบนี้และผมก็ไม่ดื่มเหล้าด้วย ผู้ชายที่มากับผมน่ะเขาพาผมมา
จากนั้นก็เริ่มเป็นเรื่อง มีผู้ชายร่างใหญ่ใส่ชุดสูทสีดำ ที่เอวเหมือนจะเป็นซองปืนหรืออะไรสักอย่าง เขาให้เด็กนั่งดริ๊งพูดกับผมเป็นภาษาอังกฤษว่า ถ้าต้องการออกจากร้านนี้ต้องจ่ายค่าบริการมา 100,000 เยน ผมเลยบอกไปว่าทั้งตัวผมเนี่ยมีแค่ 30,000 เยนและผมต้องใช้ชีวิตในญี่ปุ่นด้วยเงินที่มีอยู่ เห็นใจผมเถอะ ถึงผมจะขอร้องไปแบบนั้นแต่กลับไม่มีทีท่าว่าเขาจะเห็นใจผมเลยแม้แต่น้อย เขาถามผมว่ามีบัตร VISA ไหม ผมเลยยื่นบัตรเดบิตที่ไม่มีเงินสักบาทให้เขาไป
สักพักเขาก็เดินกลับมาหาแล้วให้เด็กนั่งดริ๊งบอกผมว่า “มันรูดไม่ได้” จู่ๆผู้ชายร่างใหญ่ก็ตะโกนใส่ผมเป็นภาษาอังกฤษว่า I’m very serious. ตอนนั้นน้ำตาผมแทบไหล แต่ต้องอดทนไว้เพราะถ้าผมร้องไห้สติผมอาจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผู้ชายร่างใหญ่เดินไปคุยกับพนักงานต้อนรับที่ทำหน้าเมายา สักพักหนึ่งเขาก็เดินมาหาผมแล้วบอกกับเด็กนั่งดริ๊งให้หยิบเงินในกระเป๋าผม เขาหยิบไป 10,000 เยนจากนั้นก็ไล่ผมออกจากร้าน ผมรีบเดินไปที่ลิฟท์พอออกจากตึกนั้นได้ก็รีบตรงไปที่สถานีรถไฟ
ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ก็มีคนมาทักผมเรื่อยๆเหมือนชายคนแรกที่เจอ แต่ผมก็เมินทุกคนและมุ่งตรงไปที่สถานีรถไฟอย่างเดียว ระหว่างที่เดินอยู่น้ำตาที่กลั้นไว้ก็เริ่มไหล ขึ้นรถไฟคนก็มองผมรู้สึกอึดอัดและอยากไปจากเมืองนี้มากจนกระทั่งถึงที่พัก ผมหยุดร้องและได้เล่าให้เพื่อนฟัง จนได้รู้ว่าสถานที่นั้นเป็นที่ๆไม่ควรไปเด็ดขาดในย่าน Shinjuku
——————————————————–
หากชื่นชอบบทความของ Wips Team
สามารถอ่านกันต่อที่ : wipsteam.com
Follow Instagram : instagram.com/wipsteam
Follow Facebook: fb.com/Wipsteam